Piratenpartij Eindhoven

voor een vrije informatiesamenleving

Piratenpartij Eindhoven

De stille oorlog

door

In ons eigen land woedt ook een strijd. Hier fluiten je niet de kogels om je oren. Gelukkig maar. Het is een strijd die tot voor kort geen enkel geluid maakte. Of alleen het geluid van hardwerkende, zogenaamd goed bedoelende ambtenaren bij de Belastingdienst, die niet-westerse achternamen apart zetten op een lijstje. De Titel van het lijstje ‘Pas op mogelijk fraudeur’.

Terwijl de ongelukkige geen enkele aanleiding had gegeven. Buitenlandse naam, een migrant die een eigen bedrijfje begon, dat was al voldoende om op die lijst te komen. Stond je op dat lijstje dan volgden extra controles en werden je gegevens telkens opnieuw gecontroleerd en was het minste wat alleen maar schijn had van onjuist, tegen je gebruikt. Over 15-20 jaren zijn zo duizenden Nederlanders in de vernieling geholpen. Opgezadeld met grote schulden, echtscheidingen, uit huis geplaatste kinderen, dakloos geworden.

Dit institutionele racisme van de overheid werd (wordt) aangemoedigd door de regering. Dit is de stille oorlog die woedt in ons land. Met slachtoffers die tot voor kort onzichtbaar, want niet gehoord werden. Hoe vreselijk dit is? Voor die witte mensen met 5 of 7 vinkjes zal het moeilijk zijn zich in te kunnen leven. Zij leven in hun eigen witte bubbel, en zijn zich niet bewust hoe mensen aan de onderkant en zeker mensen met kleur, moeten knokken.

En al die mensen die afgelopen corona periode hebben gedemonstreerd voor vrijheid, ik verwacht jullie te zien op de komende demonstraties tegen racisme. Onder andere op 19 maart in Amsterdam.

Patrick van der Voort
Lijsttrekker PPe Piratenpartij Eindhoven

eindhoven [at] piratenpartij [dot] nl

Integreren in Nederland is voor de vluchtelingen moeilijk

door

In een artikel las ik de bovengenoemde titel. Met integreren wordt door sommigen Nederlanders vaak assimilatie bedoeld opgelegd door de dominante cultuur. Verder ging dit artikel over inburgering en participatie als tekenen van integratie en de afwezige rol van de overheid werd als gemis ervaren.

In het nieuws en door sommige politieke partijen worden de ‘allochtone jongeren’ als geheel als probleemjongeren afgeschilderd. Tijdens deze discussies is er geen oog voor de percentages van overgrote migranten die het wel goed doen en verder ontbreekt er aan elke nuance.

Foto: Theo Rivierenlaan – Pixabay

Hoe zal de agressie van de jongeren geduid worden vanuit sociale wetenschappen? De daad van deze jongeren is slechts een antwoord, een symptoom. Uit meerdere onderzoeken blijkt dat er continu dubbele boodschappen aan migranten worden gegeven. Het is een paradox: ‘Ga weg’ en ‘we helpen u’. De hulpverleners zeggen dat zij er zijn om te helpen en tegelijkertijd hoort hij via vele media dat hij beter kan oprotten. Beide boodschappen worden door de onbekende maatschappij aan hen doorgegeven. Hoe hoort een kind met deze boodschappen om te gaan? Deze boodschappen beïnvloeden in de tijd van grote veranderingen, de puberteit en adolescentie.

De dubbele boodschappen worden ook aan de hulpverleners en ambtenaren gegeven. De migranten moeten geholpen worden, maar pas op: “Zoveel procent van de buitenlandse jongeren is crimineel, buitenlanders lichten het systeem op en zijn lui om te werken, zij hebben lak aan de Nederlandse normen.” Deze paradoxale taal hoort de migrant ook in zijn eigen land: Verdien daar geld, zorg voor ons, maar blijf een van ons, want daar is het slecht. 

De status van een migrant speelt een grote rol: Wat is zijn status hier – ook in Nederland geboren- Nederlander of niet. De niet-westerse jongeren vragen zich af wie ze zijn. “Nederlander? Dat kan ik niet zijn! Buitenlander wil ik niet zijn! Dat is geen positief referentiepunt. Vanuit zijn oogpunt is het voor de jongeren aantrekkelijker om zich te identificeren met de rijke, welgeklede Nederlandse jongeren. Zijn vader bood weinig positiefs om zich mee te identificeren. Hij reageert agressief, omdat hij ”agressief’ bejegend wordt. Hij identificeert zich met de ‘agressor’, omdat hij weinig andere keus heeft om zich mee te identificeren. Door zelf agressief te worden, zegt hij in feite: “Kijk wat met mij gedaan wordt”. Een groot probleem is de werkloosheid onder de niet-westerse jongeren. Al de dingen die de Nederlandse jongeren zich kunnen permitteren, zijn niet binnen de handbereik.

Veel jongeren komen samen met of zonder hun ouders naar Nederland op zoek naar de vrijheid. De werkelijkheid is helaas anders. Zij worstelen dagelijks met de gevolgen van hun vlucht en worden telkens weer getraumatiseerd door het sociaal klimaat in Nederland en ook de lot van hun dierbaren in hun eigen land. In werkelijkheid worden deze groep onvoldoende bereikt, stellen onderzoekers in de jeugdzorg. De Nederlandse hulpverleners gaan vanuit dat opgroeien in Nederland automatisch een aansluiting met de hulpverlening met zich meebrengt. Het aanbod is onvoldoende toegesneden op de wensen van deze jongeren. In meerdere onderzoeken worden de verhoogde kans op het ontwikkelen van een psychiatrisch ziektebeeld aangegeven als gevolg van discriminatie, lage sociale positie, culturele dillema’s en gebrek aan sociale steun aangetoond. In de discussies van de afgelopen jaren vanuit het dominante cultuur worden deze problemen gereduceerd tot het aanleren van de taal en er wordt daaraan toegevoegd dat ‘zij zich maar met aanpassen’ als oplossing van het mislukte integratieprobleem. 

In de hulpverlening speelt nog steeds dezelfde problematiek qua foutieve denkbeelden. Veel therapeuten denken nog steeds het vak met succes te kunnen uitvoeren wanneer zij in dezelfde taal communiceren als cliënt of wanneer zij kunnen beschikken over een tolk. Deze dominante gedachtegang komt uit de veronderstelling, in de medische wereld, alles te moeten kunnen of anders door aanvullende scholing alles te kunnen vangen in theoretische modellen, die te bevatten zijn. 

In mijn betoog  is het aangaan van een therapeutische relatie en het kennen van denk – en leefwereld van de jongeren en inlevingsvermogen van de zorgverleners, een basisvoorwaarde. Daarbij is het machtig maken van algemeen kennis, zonder specifieke kennis en houdingsaspecten, niet toereikend voor een goede zorgverlening.

Pejman Darvish-Zadeh

Waarom de Piratenpartij Eindhoven

door

Ongetwijfeld zien de burgers van Eindhoven dagelijks allerlei slogans, programma’s en beloftes van diverse politieke partijen via diverse kanalen voorbij komen, met daarin de aandacht voor de ‘gangbare thema’s als ‘betaalbaar wonen’, ‘basis inkomen’, ‘voldoende banen’, ‘veiligheid’, ‘participatie en inclusie’ en tal van andere onderwerpen. Tot mijn verbazing worden soms verwijzingen gemaakt naar andere landen en modellen die niet representatief zijn voor de situatie hier in Nederland. In de verkiezingstijd wordt er altijd veel geroepen waarbij de argumentatie niet altijd logisch onderbouwd hoeft te zijn. De vorm en presentatie is dan minstens net zo belangrijk als de inhoud en partijprogramma.

De Piratenpartij Eindhoven kenmerkt zich door haar sociale karakter. Wij vinden de inhoud van ons partijprogramma en commitment om samen met de Eindhovenaren hieraan te werken belangrijk.

De Piratenpartij Eindhoven is samengesteld door de burgers die in het afgelopen decennia zich hebben ingezet binnen diverse maatschappelijke organisaties en politiek in Eindhoven waardoor het partijprogramma gedegen is samengesteld. De uitvoering van het partijprogramma vergt de bereidheid om samen te werken en publiek belang boven de partij belang te zetten en consequent en rechtvaardig te handelen. Op deze manier wil de Piratenpartij weer het vertrouwen van de burgers van Eindhoven terug te winnen in politiek.

Foto kandidaten Piratenpartij van links naar rechts: D. van Deijk, A Vleeshouwers, P. van der Voort (lijsttrekker), P. Darvish-Zadeh, R. de Torbal, E. Maas, M. El Haddad

Afgelopen jaar zijn er meerdere schandalen geweest binnen de politiek op het landelijk niveau, zoals ‘toeslagenaffaire”, “partijgiften’, ‘winst op mondkapjes’ en nog tal van andere onderwerpen waarvan je zou zeggen dat de politieke partijen hiervan geleerd moeten hebben en dat zij een andere koers zouden varen. Het blijkt voor vele gevestigde politieke partijen toch moeilijk te zijn om moreel te denken en ernaar handelen wanneer iets niet in de wet verboden is.

De Piratenpartij Eindhoven staat voor de rechten van de burgers, privacy, diversiteit, transparante overheid, weerbaarheid en humanisme. De Piratenpartij Eindhoven opereert zelfstandig op lokaal niveau wat maakt dat belangen van de Eindhovense burgers optimaal benut kan worden.

Herken je jezelf in onze idealen, sluit je dan bij ons aan.

Pejman Darvish-Zadeh

Toekomst van de stad

door

Op maandag 21 februari was het stadsgesprek over de Toekomst van onze stad. We kregen 3 uitvergrote scenario’s voorgelegd als start voor een denksessie. In het kort: bij de eerste staat de economie centraal en is de stad van staal en beton en alleen nog voor hen die het kunnen betalen. Bij het 2e scenario staat de gemeenschap centraal, is de stad groen en met veel gemeenschappelijke ruimtes en voorzieningen. Bij het 3e scenario is er geen stad meer en leven mensen (die nog over zijn) in kleine woningen van natuurlijke bouwstoffen. Gemeenschappelijke voorzieningen zijn er vrijwel niet, maar familie en buren zorgen voor elkaar. Het is niet alleen een leuk gedachtespelletje, want de vraagstukken van nu eisen van ons oplossingen. Of anders de (desastreuze) gevolgen accepteren, wetend dat we niet door kunnen gaan op dezelfde voet en dat we voor megaveranderingen staan. Maar eerder dan de vraag waar we met de stad van de toekomst uitkomen is de vraag hoe het denkproces en daarmee de verandering te starten.

We weten dat over 30 jaar circa 80% van de bevolking in een stad woont. Naar verwachting groeit het stedelijk gebied van Zuid-oost Brabant van 2,5 miljoen naar bijna 3 miljoen inwoners en Eindhoven zal dan meer dan 300.000 inwoners tellen. We weten ook dat door de mens de klimaatverandering is ingezet en dat wij de aarde opwarming dienen te beperken tot liefst 1,5 graad. Economisch gaat het onze stad en regio, voor de wind en kennen we een grote economische groei. Alleen niet iedereen deelt hierin mee, laat staan gelijkwaardig. Bijstandsgerechtigden, mindervaliden, kwetsbare ouderen met alleen AOW, jongeren…… Verder weten we dat door (vaak) landelijke politieke keuzes mensen vreselijk in de knel zijn gekomen en dat volkshuisvesting, zorg, onderwijs en andere publieke voorzieningen een duidelijke investering nodig hebben. Sociaal speelt er dus nogal wat en dienen we met oplossingen te komen. Dit is dus zeg maar, onze situatie als we praten over hoe de toekomst van onze stad eruit kan zien.

Voor de Piratenpartij is het duidelijk dat we zo niet verder kunnen gaan. Het moet anders. Maar wij en niemand wat dat betreft, heeft een blauwdruk, de oplossingen zijn niet gemakkelijk en we zullen harde keuzes moeten maken. Wij kiezen als eerste voor de mensen en de sociale samenleving waarin iedereen mee kan doen. Zorg voor de aarde en deze leefbaar overdragen aan onze kinderen komt bij ons op de tweede plaats. Dit zijn onze prioriteiten en is ons startpunt. Transities met grote visies op stadsontwikkeling met daarbij de taakstellingen op volkshuisvesting, duurzaamheid en betaalbare zorg en overige voorzieningen zullen niet kunnen slagen zonder burgers te betrekken. Of simpel gezegd; een ontwikkeling van bovenaf gedropt en zonder hen mee te nemen gaat niet werken.

Dat betekent voor de Piratenpartij dat inwoners bij het maken van plannen voor de ontwikkeling van de stad van de toekomst een belangrijke plek hebben. En dat wil voor ons zeggen vanaf nu dus. De Piratenpartij wil starten met een proces waarbij de gemeente in kleinschalige stadsgesprekken met bewoners rond de tafel gaan zitten wat gaat werken in de straat, buurt of wijk. Hierbij worden partners betrokken als woningcorporaties, energieleveranciers, innovators en ideeënmakers.

Daarom wil de Piratenpartij zelforganisatie bevorderen daar waar afwezig en versterken daar waar deze al bestaat. Kleinschalig startend op straat- en buurtniveau en doorgroeiend naar wijk en stadsdeel.

Zelforganisatie en verantwoordelijkheid moet groeien samen met ondersteuning en het beschikbare budget dat overgeheveld wordt vanuit de gemeentebegroting, naar uiteindelijk zo groot mogelijke bevoegdheid en zeggenschap over de eigen leefomgeving of community. Overstijgende voorzieningen kunnen opgepakt worden door samenwerkingsverbanden tussen community’s.

De oplossingen zijn niet simpel te realiseren de taakstellingen /vragen zijn wel helder.

  • De stad moet duurzaam worden. D.w.z. woningen, mobiliteit, voedsel. Wat draagt de straat/buurt bij, wat kan de energieleverancier doen, wat de aannemer? Mogen vervuilende auto’s straks nog in de stad, welke ander vervoer is nodig?
  • Volkshuisvesting: er is een groot tekort aan betaalbare woonruimte. Piratenpartij wil komende 4 jaar 5000 sociale woonruimte realiseren. Waar kan dit, woningbouwcorporaties krijgen voorrang op bouwgrond, wat kan gebeuren in de wijk/buurt
  • Bedrijvigheid en werk: kleinschalige maakindustrie in de wijk, zware industrie naar industrieterreinen aan de randen van de stad. Kleinschalige creatieve industrie groeperen in broedplaatsen. Een gebied met meervoudige functies zoals niet vervuilende maakindustrie, horeca, detailhandel
  • Bestuurbaarheid van de stad: Hoe houden we “de boel bij elkaar”? Kunnen we kleinschalig budgetten, verantwoordelijkheden en bevoegdheden decentraliseren?
  • Wie wonen er nu in de steden en wie kunnen er straks nog wonen?
  • Hoe “slim” wordt de stad en hoe verbinden we platteland met de stad?

Patrick van der Voort
Lijsttrekker PPe Piratenpartij Eindhoven

eindhoven [at] piratenpartij [dot] nl

De meest efficiënte manier om geld aan daklozen uit te geven, is misschien om het aan hen te geven

door

“The most efficient way to spend money for the homeless is to give it to them”

Bovengenoemde citaat is het resultaat van een experiment conform het model van basisinkomen waarbij 13 daklozen die langdurig zwierven gratis geld kregen. Het basisinkomen staat voor een maandelijks vast bedrag waaruit voedsel, onderdak, ziektekostenverzekering en andere benodigdheden betaald kunnen worden zonder hieraan eisen te stellen. Uit diverse onderzoeken worden de voordelen van dit model aangetoond. Enkele voorbeelden zijn het verlagen van armoede en criminaliteit en daarnaast het verbeteren van onderwijsniveau, gezondheid en economische groei.

Foto: Alexander Fox – Pixabay

In 2009 werd in Engeland een experiment uitgevoerd waarbij de deelnemers £ 3.000 kregen zonder aan voorwaarden hoeven te voldoen. Naar schatting zou de inzet van de staat voor deze daklozen £ 400.000 zijn geweest. Zij kregen daarnaast ook toegang tot de maatschappelijke instanties. Over het algemeen bleken de individuen erg zuinig met hun geld om te gaan en gaven ze in het eerste jaar gemiddeld slechts £ 800 uit. Een paspoort, een woordenboek, kleding, een gehoorapparaat en een stoel waren slechts enkele van de zaken die met dit geld werden gekocht. Van deze mensen vonden zeven onderdak en twee van hen schreven zich in om een woning te vinden. Sommige daklozen begonnen met tuinieren en het nemen van kooklessen. De banden met de families werden bij sommige deelnemers hersteld en een enkeling boekte succes bij het afkicken. Zij voelden zich ‘empowered’ met behulp van dit inkomen.

In totaal kostte dit experiment de staat £ 50.000, inclusief lonen van de maatschappelijk werkers, wat een aanzienlijke financiële besparing was. Dit experiment kan gezien worden als een win-win situatie waarbij de deelnemers hun geloof in zichzelf terugvonden en tegelijkertijd was het winstgevend voor de overheid.

Als reactie op deze bevindingen schreef de Britse krant The Economist: ‘De meest efficiënte manier om geld aan daklozen uit te geven, is misschien om het aan hen te geven’. In plaats van toezicht te houden, te controleren en voortdurend grenzen te stellen, zouden we verantwoordelijkheid kunnen teruggeven door te vertrouwen dat mensen zelf het beste hun persoonlijke budget kunnen besteden. Het vermoeden dat mensen door een basisinkomen lui worden, wat door sommigen als tegenargument wordt gebruikt, werd in diverse onderzoeken niet aangetoond. Door de hele wereld worden experimenten uitgevoerd met positieve resultaten; zoals in Mexico, India, Oeganda, Zuid-Afrika en Canada.

Armoede is geen gebrek aan karakter, het is een gebrek aan geld, aldus historicus Rutger Bregman.

Pejman Darvish-Zadeh

Zorg voor de Eindhovense dak- en thuislozen

door

Vrijwel iedereen kent verhalen uit zijn omgeving  waarbij mensen hun huis kwijt zijn geraakt en vanwege de problemen dakloos zijn geworden. Soms gebeurt het na een relatiebreuk, verlies van werk of door  een (psychische) kwetsbaarheid of verslaving. In het verleden heb ik als zorgverlener ook in de maatschappelijke opvang gewerkt en later bij de Housing First in Eindhoven.

Foto: lannyboy89 – Pixabay

Housing First is een project met een landelijk platform. In Eindhoven werken stichting Neos, Leger des Heils en GGzE aan dit project. Housing First gebruikt het wonen als een middel om daklozen weer een kans te bieden. Zij zijn vaak boos op de hulpverleners, behandelaren en de maatschappij die hen in de steek heeft gelaten. Vaak zijn er diverse voorzieningen zoals reguliere opvang aan deze voorziening vooraf gegaan, zonder succes. Los van het feit dat het hebben van een woning kwaliteit van leven bevordert, is er ook in financiële opzicht aantrekkelijk voor de gemeenten om aan dit project deel te nemen.

Volgens meerdere onderzoeken zijn de kosten van dakloosheid op termijn groter wanneer geen kentering in de situatie komt. Deze kosten zijn berekend op basis van inzet van onder andere politie, justitie en de hulpverlening. De visie van dit project is om via het bieden van een woning en extra begeleiding mensen een stabiele omgeving te bieden zodat zij weer hun eigen kracht terug kunnen vinden en deelnemen aan de maatschappij.

Hoewel veel nadruk op het wonen wordt gelegd, ligt het succes, waarbij overgrote deel van deze mensen zich opnieuw thuis voelt, ook aan de houding van de zorgverleners. Als zorgverlener dien je in zo een project jezelf en intuïtie te volgen. De begeleiding komt overeen met presentiebenadering waarbij zorgvuldig aansluiten en afstemming met de cliënt goede zorg garandeert (Baart 2001). Door deze benadering voelen de dakloze mensen zich als gelijkwaardig en humaan bejegend wat leidt naar een succesformule.  

Het oud gezegde voorkomen beter is dan genezen geldt ook voor dit onderwerp als de beste optie. In diverse randgemeentes van Eindhoven worden projecten als ‘WijkGGZ’ of ‘kwartiermakers’ vanuit GGZ die preventief worden ingeschakeld bij het signaleren van de problemen door de buurtbewoners, politie of andere instellingen gedraaid. Vaak lukt deze zorgverleners om bij een kwetsbare persoon binnen te komen en hem/haar te motiveren voor een behandeling of een zorgverleningstraject. In deze functie fungeren deze zorgverleners als bemiddelaars naar de derden en voeren regie.

De Piratenpartij Eindhoven gelooft in een beschaafde samenleving waarbinnen gepaste zorg is voor het voorkomen van de dakloosheid en voor de dakloze mensen. De beste manier om dit doel te realiseren is wanneer de instanties samenwerken, hun verantwoordelijkheid nemen en durven om creativiteit toe te passen als de situatie hierom vraagt. Wanneer je je herkent in onze denkwijze, sluit je bij ons aan.

Pejman Darvsh-Zadeh